22 ιουνιου

έχω να γράψω από την Ανάσταση ! :Ο
όχι ότι δεν είχα τι να γράψω, όχι ότι δεν είχα χρόνο, απλά ... δε ξέρω. δε βρίσκω το νόημα στο να γράφω τις σκέψεις μου στο διαδίκτυο. Να, ήθελα την προηγούμενη βδομάδα να γράψω πόσο υπέροχη ήταν η συναυλία του Παυλίδη στο Μύλο, την επαύριο πόσο μου άρεσε ο Θανάσης Παπακωσταντίνου, ήθελα να πω χθες πόσο όμορφο είναι να σου φτιάχνει τη διάθεση ένας άγνωστος στο δρόμο, πόσο περίεργα ελεύθερη είναι η ζωή μετά τις εξετάσεις ... και πολλά πολλά άλλα !
ένιγουέη, χαβ φαν !

γιατί αν δεν πας στην ανάσταση με τη γοβάρα ΔΕΝ είσαι σωστή χριστιανή.

το πρώτο μου Πάσχα στη Θεσσαλονίκη. Το δεύτερο Πάσχα της ζωής μου μακριά απ το χωριό μου. Το πρώτο ήταν το 1995 στην Καβάλα, που οι γονείς μου είχαν πάει Γερμανία και μας είχαν παρατήσει στη

γιαγιά (φυσικά αυτό εγώ δεν το θυμάμαι, μου το θύμισε ο πατήρ). Για το γνωστό λόγο.

Στεναχωρήθηκα. Ήθελα πολύ να πάω. Αλλά δεν θα προλάβαινα, θα ήταν τρομερό χάσιμο χρόνου σε τόσο κρίσιμη περίοδο. Μου έλειψε το χωριό μου φέτος. Πιο πολύ απ όσο φανταζόμουν. 

Η μανούλα μου, δεν ξέρω πού τη βρήκε, αλλά μου άφησε μια πασχαλιά πριν φύγει για κάτω, να μου κάνει παρέα. :) Το αγαπάω αυτό το φυτό, είναι τόσο Πασχαλινό ! Μυρίζει απίστευτα, και αυτή τη μυρωδιά την έχω συνδυάσει με άνοιξη, διακοπές, ήλιο... 

και λοιπόν, εγώ φυσικά και δεν αξιώθηκα να τη φροντίσω αφού μου μαράθηκε τη 2η μέρα :/ κρίμα. πολύ κρίμα. 

Χθες δεν πήγα στην περιφορά του επιταφίου. Δεν άκουσα το "Ω γλυκύ μου έαρ" που μου αρέσει τόοσο πολύ ! Περίεργο πράγμα η συνήθεια. Εγώ είχα μάθει, κάθε μεγάλη Παρασκευή πηγαίνουμε εκκλησία, χαβαλεδιάζουμε από εδώ και από εκεί, καμαρώνουμε που η συνοικία μας έχει τον πιο ωραίο επιτάφιο του χωριού... και μόλις λήξει το πατιρντί πάμε για μπύρες και σουβλάκια :Ρ 

Δεν πειράζει όμως, επιλογή μου ήταν. Και σήμερα ήρθε εδώ η Πίτσα, είδαμε το " v for vendetta  " (ταινιάααρα ρε πούστη. Αύριο θα δούμε τη φωλιά του κούκου) , νωρίς νωρίς, γιατί κοιμόμαστε πριν τη μία, έχουμε μπει και σε πρόγραμμα, τρομάρα μας, και μόλις τελείωσε βάλαμε τα μπουφάν μας και πήγαμε στην Εκκλησία. Η νονά μου έχει σταματήσει να μου στέλνει λαμπάδα εδώ και χρόνια :( οπότε είχα μια απλή κίτρινη. Ε, η ανάσταση είχε το γνωστό χαβαλέ (ε προφανώς είχε χαβαλέ, με την κολλητή μου ήμουν, πάλι σα καθυστερημένα γελούσαμε), είδαμε και κανά δυό γνωστούς... Πήραμε το Άγιο φως, ακούσαμε κανά 10λεπτο ψαλμούς, αναστήθηκε ! Ε, αγκαλιές, φιλιά... Η μητέρα της μας προμήθευσε αυγά. Με κατατρόπωσε με τη μία, η άτιμη. Ε δε φταίω εγώ, το αυγό δεν ήταν αμερόληπτο !!! Αύριο θα τσουγκρίσουμε με αυγά της δικιάς μου μαμάς και εκεί θα νικήσω εγώ (ντι). Κοροιδέψαμε λίγο ότι μπουζούκι κυκλοφορούσε στα πέριξ, μια φορούσε γυαλιά ηλίου, Χριστέ μου ! Εμείς μόνο που με φόρμες δε πήγαμε, το παίζαμε κουλ και γκρούβι. Μ' αυτά τα τζιν που δεν καταλαβαίνω γιατί τα φοράμε, αλλά τα φοράμε, αντρικά, που φαίνεται σα να έχουμε αρχίδια.

 Ε και μετά πήγαμε μια βόλτα στο πάρκο, και γύρισα σπίτι μου. Δεν άφησα τη λαμπάδα μου να μου σβήσει. Και όταν γύρισα σπίτι μου έκανα και σταυρό στο κατώφλι της πόρτας.  

Έτσι μου έμαθε ο μπαμπάς μου να κάνω. Και όταν μπήκα σπίτι έβαλα τη λαμπάδα στο βάζο. Και θα είναι αναμμένη μέχρι να κοιμηθώ. Όπως στο χωριό.

είμαι πολύ μπροστά, το βάζο ασορτί με τον τοίχο. 

Παλιά δε μου άρεζε η μαγειρίτσα. Τώρα θα ήθελα πολύ όμως να έχω ένα πιάτο... Έτσι, για το καλό. Για το έθιμο. Γιατί έτσι μου έμαθε ο μπαμπάς μου να κάνω και έτσι θα κάνω πάντα. Και τελικά πιστεύω πως η θρησκεία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσής μας, κι αυτό το βιώνω πολύ έντονα σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν πέρασα άσχημα αυτές τις μέρες, να είναι καλά η φιλενάδα μου, ίσα ίσα. Και δε με χαλάει που αύριο θα ρθει εδώ να χαβαλεδιάσουμε παρέα, να φάμε μακαρόνια αντί για αρνί και να δούμε ταινία αντί να πιούμε και να μεθύσουμε μαζί με τα σόγια. Αλλά Πάσχα μακριά απ το χωριό μου δε θέλω να ξαναπεράσω.

Χριστός Ανέστη λοιπόν, και χρόνια πολλά σε όλους :)))))

Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011

±55 μέρες. ούτε 2 μήνες.
και τέλος
ανοίγω το παράθυρο μου κάθε πρωί που ξυπνάω να μυρίσω λίγο άνοιξη. 
κλείνω όλα τα στόρια του δωματίου μου και διαβάζω με το ηλεκτρικό, έτσι, για να μη ζηλεύω τον ήλιο. 
Βλέπω τις νύχτες από το γραφείο μου έξω στο δρόμο σκιές να περνάνε... ποτέ δεν περίμενα ότι θα περνάνε τόσοι άνθρωποι από ένα μικρό στενάκι της Άνω Πόλης. Και, φαντάσου ! : μένω σ αυτό το σπίτι 12 χρόνια. 
σκέφτομαι.
προσπαθώ να μη σκέφτομαι.
πιέζω τον εαυτό μου να διαβάζει.... το ξέρω ότι μπορώ.
σήμερα το μάθημα των μαθηματικών δεν πήγε τόσο καλά. δεν ξέρω γιατί συνέβη αυτό, αλλά θα φροντίσω να μην ξανασυμβεί. ξεκινήσαμε τις επαναλήψεις...
σχεδιάζουμε.
και κρατιόμαστε στη ζωή. 
σχεδιάζουμε πως το Πάσχα που στην πόλη θα χουμε μείνει μόνο εγώ κι η κολλητή μου, θα κάνουμε μακαρόνια στη σούβλα. και γελάμε.
σχεδιάζουμε ότι τη μέρα που θα δώσουμε το τελευταίο μάθημα θα είμαστε ντίρλα απ τις 12 το μεσημέρι. 
ο στόχος αγιάζει τα μέσα.
αλλά οι πανελλήνιες είναι το απαισιότερο όλων.
σκατά στο σύστημα
σκατά στο υπουργείο παιδείας
σκατά στα πάντα όλα
σκατά στα μούτρα μου που συμβιβάζομαι μ αυτό. 
εκβιαστές είναι. Εκμεταλλεύονται τα όνειρα των νέων παιδιών  για να τους βασανίζουν με το χειρότερο τρόπο και να τους αποθαρρύνουν
κάθε πρωί που ξυπνάω μου είναι όλο και πιο δύσκολο να σηκωθώ απ το κρεβάτι. 
θέλω να ζήσω πάλι εκείνο το υπέρτατο κάψιμο του Νοέμβρη που δεν έκανα ΤΙΠΟΤΑ. 
και κάθε πρωί που περνάει σκέφτομαι πως είμαι ακόμα πιο κοντά στην ελευθερία
πρέπει να αλλάξει το βιολογικό μου ρολόι...
τις τελευταίες μέρες κοιμάμαι στις 5.30 και ξυπνάω στις 2. 
μ αρέσει η νύχτα
μ αρέσει που όλα είναι ήσυχα 
σε 3 μέρες φεύγει κι ο Μάρτιος...
δε θέλω να βγάλω τον Μάρτη απ το χέρι μου 
μου φτιάχνει τη διάθεση :)
σκέφτομαι ναι. 
αλλά δεν κάνω τίποτα. 
δεν έχει νόημα να περιπλέξω πάλι τα πράγματα, ΠΡΕΠΕΙ να μένω αδρανής σε όλους τους τομείς εκτός του διαβάσματος.
±55 μέρες. ούτε 2 μήνες
βέβαια μετά έρχεται ο ένας μήνας σχέδιο... αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. 
θέλω να φύγει από πάνω μου η φυσική
και τα μαθηματικά
και η χημεία
και η βιολογία
μαθήματα που σιχαίνομαι, αλλά πλέον τα αγαπάω
αντίφαση.
θέλω να γίνω αρχιτέκτονας.
φοβάμαι για το μέλλον
και το σύστημα μου κόβει τα φτερά
αλλά δε μπορώ να το βρίζω
γιατί είναι το μέσο που θα με οδηγήσει στο στόχο
θέλω να τρέξω σε μία παραλία
ο ήλιος να με καίει και να μη με νοιάζει.
να κάνω ελεύθερο κάμπινγκ στην Παρίσαινα
να με καίει ο ήλιος όλη μέρα και να βουτάω στη θάλασσα ανά μία ώρα για να δροσιστώ.
θέλω να πάω ένα ταξίδι
θέλω να γίνω αρχιτέκτονας.
±55 μέρες. ούτε δύο μήνες
θέλω να γίνω αρχιτέκτονας.
κοιμάμαι-τρώω-διαβάζω.
έχω να βγω κανονικά ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσο καιρό
το Σάββατο θα πάω στον Αγγελάκα :)
και είμαι ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ
αλλά και που θα πάω ?
θα είμαι 3 ώρες σα σαρδέλα και μετά που όοοολος ο κόσμος θα βγει να συνεχίσει το βράδυ του, εγώ θα γυρίσω σπίτι μου να κοιμηθώ.
ναι αλλά θα ακούσω έναν αγαπημένο καλλιτέχνη και θα πάρω δυνάμεις
και την Κυριακή θα πάω ν ακούσω τον αδερφό μου που παίζει σ ένα μαγαζί. 
2 έξοδοι συνεχόμενα-άπλα είμαι
περνάω πολύ χρόνο με την αδερφή μου τελευταία -καλό αυτό.
και για μένα και γι αυτήν
είναι ο αδερφός μου εδώ, 20 μέρες τώρα και δεν τον έχω δει σοβαρά.
γαμημένο σύστημα, γαμημένο διάβασμα
θέλω να γίνω αρχιτέκτονας
εκτός από όλα τα άλλα σκατά που ένιωθα πέρσι, φέτος νιώθω 100φορές πιο υπεύθυνη. 
επιλογή ΜΟΥ
το θέλω, δεν πρέπει. 
Πρέπει επειδή το θέλω
δεν το θέλω επειδή πρέπει
θέλω να μυρίσω την άνοιξη
να νιώσω τον ήλιο να με καίει
θέλω να γίνω αρχιτέκτονας
τις τελευταίες μέρες ακούω φήμες που λένε ότι το εμπ δεν έχει τόσο καλή αρχιτεκτονική
ακούω τις φήμες σα σειρήνες
δεν παρεκλίνω του στόχου μου
θα τα δούμε αυτά μετά, όταν κάνω το μηχανογραφικό
λένε θα καταργηθούν οι μεταγραφές για τα τρίτεκνα
μπορεί του χρόνου να βρεθώ στην κρήτη :)
είμαι καλά. απλά δεν είμαι εγώ.
Νέος θα πει να θες να αλλάξεις τον κόσμο
Εγώ θέλω.
εσύ ?



πες μου, ποιο φόβο αγάπησες πάλι ?

Άνω Πόλη :)

Πέρασε πάλι σήμερα.
Είχα να τον δω ίσως από πέρσι, που τον έβλεπα κάθε Σάββατο πρωί όταν εγώ γυρνούσα απ το μάθημα, είχαμε καλό συγχρονισμό.
Ξύπνησα και μόλις άνοιξα το παράθυρο τον άκουσα.
Ακορντεόν...
και προσπαθεί να ζήσει από αυτό γυρνώντας στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης
θυμίζοντας στους κατοίκους κάτι από άλλη εποχή τους συγκινεί (επίκληση στο συναίσθημα :Ρ)
Την καλημέρα μου :)

facebook freaks?

Χμ. Άνοιξα τον λογαριασμό πριν από περισσότερο από 3 χρόνια νομίζω.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου πρόσφερε.
Στην αρχή είχα κάτι σκόρπιους φίλους, ε, αρκετούς γνωστούς. Ούτε θυμάμαι πως ήταν τότε η κατάσταση στο φβ. Ήπια πράγματα πάντως. Ε, καμιά κατάσταση να ανεβάζαμε, καμιά φωτογραφία, άντε και κανένα σχόλιο... Αραιά και που.
Μετά, ας πούμε πριν από κανα-δυό χρόνια ήταν που ξεκίνησε και μ έπιασε εκείνο το πράγμα και ανέβαζα ΣΥΝΕΧΕΙΑ φωτογραφίες. Με νόημα ή χωρίς. Και δωσ' του και παρ' του σχόλια. Και δημοσιεύσεις. Και θέλεις να επικοινωνήσεις με έναν κολλητό σου και τον ψάχνεις στο φέισμπουκ. Και πηγαίνεις στο σπίτι της κολλητής σου και κάθεστε και χαζεύετε τι φωτογραφίες ανέβασε ο τάδε, και τι δημοσίευσε στον τοίχο του ο δείνα και τι σχόλιο έκανε αυτός στην 18η φωτογραφία εκείνου κλπ κλπ κλπ (εντάξει, υπερβάλλω λίγο. ΛΙΓΟ, όμως. όχι πολύ. ) Και είχα δεν ξέρω κι εγώ πόσους και πόσους φίλους. Μου κάνανε αίτημα φιλίας άτομα τα οποία πετύχαινα στο δρόμο και δεν έλεγα κουβέντα. Απλά στο φέισμπουκ μόλις βλέπεις γνωστή μούρη της ζητάς να γίνετε φίλοι. Και η ακόμα μεγαλύτερη ξεφτίλα είναι όταν μιλάνε μέσω φεισμπουκ και από κοντά δε λένε καλημέρα.

Η πρώτη κρίση με έπιασε γύρω στο φθινόπωρο και κάθισα κι έκανα το πρώτο ξεσκαρτάρισμα στους φίλους μου. Έσβησα όσους δεν ήξερα καθόλου.
Μετά από λίγο καιρό συγχίστηκα πραγματικά γιατί κάθισα και κοίταξα τον "Τοίχο" μου και ανακάλυψα πόοοοοσα πράγματα για μένα μπορεί να μάθει κάποιος που έχει πρόσβαση σ αυτόν. Και δε μπορώ να καταλάβω γιατί να υπάρχει κάτι το οποίο να ξέρει τι μουσική μου αρέσει, ποιοι είναι οι πιο αγαπημένη μου φίλη, τι διάθεση έχω μέρα με τη μέρα, σε ποιες συναυλίες πήγα ή θα πάω... Ο οποιοσδήποτε θα μου πει "δε φταίει κανείς κοπελιάαααααααααααααααα εσύ φταις ! " και θα έχει και δίκιο. Εγώ φταίω που άνοιξα το λογαριασμό, εγώ φταίω που άφησα τις πληροφορίες μου ανοιχτές, εγώ φταίω που δημοσιεύω σε τοίχους αντί να στέλνω προσωπικά μηνύματα.... Αλλά πραγματικά πιστεύω πως το φέισμπουκ αποτελεί μορφή εξάρτησης.
Έπειτα από όλα αυτά, χάζεψα στην αρχική μου σελίδα να δω τις ενημερώσεις των "φίλων" μου και αηδίασα με το πως ποζάρουν κάποιοι μέσα σ αυτά τα σχόλια. Ή ακόμα, δε μπορώ να καταλάβω ΓΙΑΤΙ έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να κοινοποιούμε σε κοινόχρηστο χώρο σχόλια με πολύ κοντινά άτομα, συζητήσεις αρκετά προσωπικές . Μάλλον μέσα από το φέισμπουκ ο καθένας αυτοπροβάλλεται, φτιάχνει την εικόνα του και ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του.
duh duh και πάλι duhhh
Υπάρχουν ΆΠΕΙΡΑ που μπορεί να πει κανείς για να κατακρίνει το φέισμπουκ αλλά εγώ τώρα νυστάζω.
Θα πω μόνο ότι μετά από εκείνη την κρισάρα που με έπιασε έκανα ομαδικό ντιλίτ σε όποιον είχα "φίλο" και δεν θεωρούσα "φίλο" μου. Εντάξει, όχι και κολλητό, αλλά σίγουρα άτομα που θα πω πάνω από 5 κουβέντες όταν τα πετύχω στο δρόμο (αν έχω καλή διάθεση). Έκανα επίσης και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ντιλιτ σε φωτογραφίες. Έσβησα όοο,τι υπήρχε από καλοκαιρινές διακοπές, 7 ήμερη και χίλια δυό άλλα, και ανακοίνωσα στους άμεσα ενδιαφερόμενους ότι αν θέλουν μπορώ πολύ ευχαρίστως να τους τις στείλω ΕΚΤΟΣ φβ.
Και τελικά, έχει καμιά βδομάδα ίσως που έβαλα την κολλητή μου να μου αλλάξει τον κωδικό και να μην μου τον πει. Έτσι. Υπήρχα και πριν από αυτό, θα υπάρχω και μετά. Δε λέω ότι δεν πρόκειται να το ξαναανοίξω ποτέ, είμαι σίγουρη για το αντίθετο μάλιστα, αλλά για κάμποσο καιρό δεν το θέλω στη ζωή μου. Και με τους ανθρώπους που θέλω πραγματικά να επικοινωνώ μπορώ να βρω χιλιάδες άλλους τρόπους από το να στέλνω μηνύματα στον τοίχο τους τα οποία έχουν 2 στόχους: 1. να ενημερώσουν τον/την φίλο/η μου γι αυτό που θέλω να του/της πω, και 2. να ενημερώσουν και όλο το υπόλοιπο φβ .


(ήθελα αυτό το ποστ να είναι πιο όμορφο και πιο καλογραμμένο, αλλά έγραψα το πρωί 2 εκθέσεις, δε μπορώ πάλι να φροντίσω το λόγο μου  !! Βασικά, θα υπάρξει και συνέχεια, σίγουρα. Θέλω να πω κι άλλα.)
καληνύχτα κόσμε.

mipos eidate enan kurio kitrino ?

(το σάουνντρακ αυτού του ποστ. Θα ήθελα κάτι πιο... βροχερό, σαν τον καιρό, αλλά δε μου έρχεται κάτι τώρα. Οπότε βάζω αυτό που το άκουσα πριν μερικές μέρες στο μίστερ τζόουνς και με άρεσεε)

Πήγα στο θέατρο σήμερα. Αυτό το υπεραγαπημένο και υπερλατρεμένο θεατράκι κοντά στην Ιασωνίδου που είχα να πάω από πέρσι. Μου έκανε (πάλι) εντύπωση που εγώ και η φιλενάδα μου ήμασταν με απόσταση η μικρότερες εκεί μέσα... Ο νέος κόσμος δεν πηγαίνει θέατρο ? ΓΙΑΤΙ ?

Είχα να δω θέατρο καιρό... Από τον Οκτώβριο, που είχα δει εκείνη την παραστασάρα στην Αθήνα, στο επί κολωνώ. 

Μου άρεσε. Με συγκλόνισε κι αυτό όπως και τόσα πριν από αυτό. Αυτό που αγαπάω στο θέατρο είναι το ότι το βρίσκω τόσο μα τόσο αληθινό. Και άμεσο. Και ανθρώπινο.
"Μου άρεσε να ντύνομαι και να μεταμορφώνομαι σε κάποια άλλη. Να βγαίνω από τον εαυτό μου και να ζω στο σώμα και το μυαλό κάποιας άλλης. Να μην είμαι εγώ."
Τελείωσε η παράσταση, χειροκροτήσαμε, ντυθήκαμε και φύγαμε. Περπατήσαμε λίγο με τη φίλη μου και χωριστήκαμε στη Βενιζέλου. Ήθελα να έρθω σπίτι μουυυ δεν είχα όρεξη για κόσμο. Περίμενα στη στάση με τα ακουστικά τα αφτιά. Αγγελάκας. Κρύωνα... ( Ε βέβαια ! Αφού όταν έβγαινα απ το σπίτι μου σκέφτηκα "Δε θα βάλω το μπουφάν με την κουκούλα... αφού δε βρέχει τώρα, γιατί να βρέξει μετά ? " Ε? Μου λες ? Γιατί να βρέξει όταν ο καιρός από χθες είναι βροχερο-ομιχλώδης ? Μερικές φορές απορώ με τη χαζομάρα μου. Κυκλοφορούσα κι εγώ τυλιγμένη με το φουλάρι μου. Σα μουσουλμάνα. Όχι ότι δε βρεχόμουνα βέβαια, τι να σου κάνει το καημένο το φουλαράκι στον κατακλυσμό? Αλλά έτσι... για "ψυχολογικούς" λόγους :Ρ)
Ήρθε το λεωφορείο. Πριν καν ανοίξουν οι πόρτες έριξα ένα φευγαλέο βλέμμα μέσα και είπα "Σχολιαρόπαιδα". Λύκειο. Άντε και τα πολύ απελευθερωμένα του γυμνασίου. Τζίβες. Αρβύλες, μπλούζες λεοπαρδαλέ και ήχοι κλήσης σκυλάδικα. Φαβορίτες και πίρσινγκ στο φρύδι ή στα χείλη. Συζητήσεις για οτιδήποτε... Τέντωσα κεραίες όταν έπιασα κάτι μαθηματικά. Άλγεβρα Β λυκείου. Είδα και κάτι γνωστούς μπροστά... έναν συμμαθητή μου απ το δημοτικό κι έναν μαθητή της μαμάς μου που ξέρω πολλάααααα χρόνια. Δεν πήγα να τους χαιρετίσω. Αντικοινωνική γκόμενα για σήμερα. Μου κάνει πάρα πολλή εντύπωση πόσο άνετα τα έβλεπα αυτά και έλεγα κατευθείαν πως είναι παιδιά λυκείου. Και δε μπορώ να καταλάβω πώς πέρσι βλέπαμε διάφορο κόσμο και αναστενάζαμε λέγοντας "ααααααααααααααααααααχ φοιτητές." . Τι στο διάολο, στο κούτελό μας το γράφουμε ? Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε, δεν αλλάζουμε.

Μην ψάχνεις το παρελθόν. Θα σε φάνε τα φαντάσματα.

Θεά αυτή η γυναίκα. Η πρωταγωνίστρια. Πάντα όταν βλέπω μια παράσταση για κανα-δυο μέρες μονοπωλεί το μυαλό μου. Το ίδιο και μερικές πολύ καλές ταινίες.

πονόλαιμος.

-Ρε γαμώτο, δε μπορώ να καταπιώ....
-Άσε, ρε μικρή, κι εγώ δυσκολεύομαι λίγο ...
               (ενός λεπτού σιγή)
-Ναι, ρε μαλάκα, κι εγώ καταπίνω στο τέλος !!


τι χαζός που είναι ο κόσμος, Θεέ μου... :Ρ