mipos eidate enan kurio kitrino ?

(το σάουνντρακ αυτού του ποστ. Θα ήθελα κάτι πιο... βροχερό, σαν τον καιρό, αλλά δε μου έρχεται κάτι τώρα. Οπότε βάζω αυτό που το άκουσα πριν μερικές μέρες στο μίστερ τζόουνς και με άρεσεε)

Πήγα στο θέατρο σήμερα. Αυτό το υπεραγαπημένο και υπερλατρεμένο θεατράκι κοντά στην Ιασωνίδου που είχα να πάω από πέρσι. Μου έκανε (πάλι) εντύπωση που εγώ και η φιλενάδα μου ήμασταν με απόσταση η μικρότερες εκεί μέσα... Ο νέος κόσμος δεν πηγαίνει θέατρο ? ΓΙΑΤΙ ?

Είχα να δω θέατρο καιρό... Από τον Οκτώβριο, που είχα δει εκείνη την παραστασάρα στην Αθήνα, στο επί κολωνώ. 

Μου άρεσε. Με συγκλόνισε κι αυτό όπως και τόσα πριν από αυτό. Αυτό που αγαπάω στο θέατρο είναι το ότι το βρίσκω τόσο μα τόσο αληθινό. Και άμεσο. Και ανθρώπινο.
"Μου άρεσε να ντύνομαι και να μεταμορφώνομαι σε κάποια άλλη. Να βγαίνω από τον εαυτό μου και να ζω στο σώμα και το μυαλό κάποιας άλλης. Να μην είμαι εγώ."
Τελείωσε η παράσταση, χειροκροτήσαμε, ντυθήκαμε και φύγαμε. Περπατήσαμε λίγο με τη φίλη μου και χωριστήκαμε στη Βενιζέλου. Ήθελα να έρθω σπίτι μουυυ δεν είχα όρεξη για κόσμο. Περίμενα στη στάση με τα ακουστικά τα αφτιά. Αγγελάκας. Κρύωνα... ( Ε βέβαια ! Αφού όταν έβγαινα απ το σπίτι μου σκέφτηκα "Δε θα βάλω το μπουφάν με την κουκούλα... αφού δε βρέχει τώρα, γιατί να βρέξει μετά ? " Ε? Μου λες ? Γιατί να βρέξει όταν ο καιρός από χθες είναι βροχερο-ομιχλώδης ? Μερικές φορές απορώ με τη χαζομάρα μου. Κυκλοφορούσα κι εγώ τυλιγμένη με το φουλάρι μου. Σα μουσουλμάνα. Όχι ότι δε βρεχόμουνα βέβαια, τι να σου κάνει το καημένο το φουλαράκι στον κατακλυσμό? Αλλά έτσι... για "ψυχολογικούς" λόγους :Ρ)
Ήρθε το λεωφορείο. Πριν καν ανοίξουν οι πόρτες έριξα ένα φευγαλέο βλέμμα μέσα και είπα "Σχολιαρόπαιδα". Λύκειο. Άντε και τα πολύ απελευθερωμένα του γυμνασίου. Τζίβες. Αρβύλες, μπλούζες λεοπαρδαλέ και ήχοι κλήσης σκυλάδικα. Φαβορίτες και πίρσινγκ στο φρύδι ή στα χείλη. Συζητήσεις για οτιδήποτε... Τέντωσα κεραίες όταν έπιασα κάτι μαθηματικά. Άλγεβρα Β λυκείου. Είδα και κάτι γνωστούς μπροστά... έναν συμμαθητή μου απ το δημοτικό κι έναν μαθητή της μαμάς μου που ξέρω πολλάααααα χρόνια. Δεν πήγα να τους χαιρετίσω. Αντικοινωνική γκόμενα για σήμερα. Μου κάνει πάρα πολλή εντύπωση πόσο άνετα τα έβλεπα αυτά και έλεγα κατευθείαν πως είναι παιδιά λυκείου. Και δε μπορώ να καταλάβω πώς πέρσι βλέπαμε διάφορο κόσμο και αναστενάζαμε λέγοντας "ααααααααααααααααααααχ φοιτητές." . Τι στο διάολο, στο κούτελό μας το γράφουμε ? Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε, δεν αλλάζουμε.

Μην ψάχνεις το παρελθόν. Θα σε φάνε τα φαντάσματα.

Θεά αυτή η γυναίκα. Η πρωταγωνίστρια. Πάντα όταν βλέπω μια παράσταση για κανα-δυο μέρες μονοπωλεί το μυαλό μου. Το ίδιο και μερικές πολύ καλές ταινίες.