Αιωνία σου η μνήμη, μικρέ μου φίλε...

Τώρα τί να πω?
Όταν πριν ενάμιση μήνα ξεκίνησα αυτό το μπλογκ πίστεψα πως θα μπορούσα να μπω ξανά στον μπλογκόκοσμο... αλλά να που έχω να κάνω πόστ τόσο καιρο! Τέλος πάντων...

Σήμερα, με τά λύπης μου έμαθα πως πέθανε ο Κώστας. "Ο Κώστας" ήταν μέλος της οικογενείας μας περίπου ένα χρόνο και ένα μήνα, από πέρσι το Μάιο δηλαδή. Κι ας μην τον πήρα στα χέρια μου ποτέ, η απουσία του με πόνεσε. Κι ας μην του έδειξα ποτέ την αγάπη μου, η απώλεια του μου είναι αισθητή. Κι ας τον έδιωχνα ΚΑΘΕ φορά που μπλεκόταν μέσα στα πόδια μου και δε με άφηνε να βγω από την αυλή, ούτε να μπω στο σπιτάκι μου. ΚΑΘΕ μεσημέρι πέρσι το καλοκαίρι, όταν τρώγαμε στην αυλή, καθόμουν με τα πόδια πάνω στην καρέκλα γιατί ερχόταν συνέχεια πάνω μου... Ας είναι.
Πόσο μπορεί να μετράει η τρομάρα μου όποτε με ακουμπούσε και η διαρκής αποφυγή του από μέρους μου, όταν κάνει τόσο ευτυχισμένο έναν από τους πιό αγαπημένους ανθρώπους στη ζωή μου;;
Και αναφέρομαι στη μικρή μου αδερφή, που υπερλατρεύω. Αυτό το παιδάκι, στα 10 του χρόνια έχει ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ εξοικίωση με τα ζώα, ειδικά για παιδί της πόλης, μιας πόλης όπως η Θεσσαλονίκη. Βλέπει στην τηλεόραση ντοκιμαντέρ με ζώα, αν είναι δυνατόν! Εγώ αυτό δεν το έχω ξαναδεί πουθενά! Και, πραγματικά, το ενδιαφέρον της για αυτά τα θέματα είναι συγκλονιστικό!
Πριν από ένα χρόνο και ένα μήνα, λοιπόν, πήρε ένα γατάκι. Το ήθελε πάρα πολύ. Ένα ίδιο πήρε και μια "κολλητή" της, εδώ στη γειτονιά. Το δικό μας μας το δώσανε για αγόρι, της άλλης για κορίτσι. Κι έτσι, τα δυό γατάκια πήραν τα ονόματα Κώστας-Ελένη "για να γιορτάζουνε μαζί" !! Όταν το άκουσα γέλασα τόσο, μα τόσο πολύ... αλλά στη συνέχεια μου άρεσε. Μετά από λίγο καιρό ανακαλύψαμε ότι "ο Κώστας" είναι κορίτσι. Άλλα τρελά γέλια κι εκεί! Πριν το Πάσχα "ο Κώστας", που αρνήθηκα πεισματικά να του αλλάξω όνομα, έγινε ΚΑΙ μητέρα, εκτός από μπαισέξουαλ, όπως συνήθιζε να τον λέει μια φίλη μου. Γέννησε 6 γατάκια εκ των οποίων το 1 πέθανε αμέσως. Τα έκανε κάτι χαρές η μικρή η δικιά μου... άλλο πράγμα! Πού τη χάναμε, πού τη βρίσκαμε, στα γατάκια ήτανε.
Τα αγαπάει πραγματικά πολύ. Πάρα πολύ... σαν παιδάκια της τα έχει. Τα φροντίζει και τα προσέχει σαν τα μάτια της.


Και τώρα;; Πριν λίγες μέρες βρήκανε τον Κώστα νεκρό στην αυλή της διπλανής πολυκατοικίας. Δεν το είπαμε ακόμα στη δικιά μας, και ευτυχώς λείπει από την Παρασκευή στο χωριό, και δεν τον αναζήτησε... Αλλά αύριο γυρνάει. Αν το μάθει θα λυπηθεί πολύ. Θα κλαίει συνέχεια... Θα πάθει σοκ. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.
Θυμάμαι πώς είχα κλάψει εγώ όταν μου είχε πει ο αδερφός μου ότι τον Τέο, το καναρίνι μας, το έφαγε γάτα. Και δεν ήμουνα τόσο δεμένη μαζί του όπως η Μυρτώ με τον Κώστα...
Δεν είναι χαζό παιδάκι. Πανέξυπνο είναι. Ξέρει πως δεν θα άφηνε ποτέ μόνα τα τα μικρά της μια μαμά....


Τελικά ο θάνατος σοκάρει, σε όποια μορφή κι αν είναι...
(στη φωτογραφία δεν είναι ο Κώστας, αφού σε αυτό τον υπολογιστή δεν έχω καμιά φωτογραφία του. Αλλά του μοιάζει μωρέεεεε)

Έχει γειά. Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ...