Υπερασπίσου το παιδί...

...γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα...
(στίχος του αγαπημένου μου Παύλου)

Τα τελευταία 11 χρόνια έχω μιά αδερφή. Τη λένε Μυρτώ και είναι ένα από τα πιό τρομερά πλασματάκια που υπάρχουν. Της έχω τρομερή αδυναμία είναι η αλήθεια... Λοιπόν, αυτό το παιδάκι είναι ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ (έχει να μοιάσει το παιδί :Ρ), ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ, και απίστευτο νούμερο.
Τώρα τελευταία, βέβαια, συνειδητοποιώ περίλυπη πως δεν είναι πιά μωρό, και κυρίως πως δεν είναι πιά το μωρό ΜΟΥ. Την βλέπω να μεγαλώνει, να ωριμάζει, να γίνεται σιγά-σιγά άνθρωπος... μπαίνει στην εφηβεία! Το μωρό το δικό μου μπαίνει στην εφηβεία!
αχ.
Είναι ένα παιδί απίστευτα δραστήριο... κάνει 2 ξένες γλώσσες, 2 μουσικά όργανα και είναι σε όλα άριστη. ΑΡΙΣΤΗ.
Λοιπόν, πριν από κάμποσο καιρό, στα γενέθλιά της έκανε πάρτυ... κάλεσε όλους τους συμμαθητές της και κάτι φίλους της απὀ τη γειτονιά (ευτυχώς, έχουμε την τύχη παρόλο που μένουμε στη Θεσσαλονίκη, και κοντά στο κέντρο σχετικά, η γειτονιά μας να είναι πολύ μικρή και τα παιδιά μας έχουν τη δυνατότητα να γυρνάν άφοβα στους δρόμους και να κάνουν παρέες). Φυσικά η κατάσταση ήταν τραγική αφού εγώ προσπαθούσα να διαβάσω και 25 πιτσιρίκια τρέχαν πάνω κάτω σ' όλο το σπίτι και φωνάζανε.
Τέεεεεεελος πάντων.
Κατόπιν εορτής το λοιπόν, βρήκα την αδερφή μου στο δωμάτιό της και πήγα να την ψαρέψω...
Τη ρώτησα τί φάση παίζει στην τάξη της, τί σχέσεις έχουν τα κοριτσάκια με τα αγοράκια, αν ασχολούνται οι μεν με τους δε και τα λοιπά... Αφού μου είπε σχεδόν αδιάφορα για κάτι φίλες της που έχουν αλλάξει από 10γκόμενους η μία (ο Χριστός κι η Παναγία, μωρά παιδιά!), τη ρώτησα ευθέως:
-Εσύ πουλάκι μου, ασχολείσαι με αγόρια καθόλου;
-Όχι, Κατερίνα, έχω και σημαντικότερα πράγματα να κάνω απ' το να ασχολούμαι με αγόρια!!
-Σαν τί έχεις να κάνεις παιδί μου;;

και είμαι εγώ ψυχολογικά προετοιμασμένη αν η απάντηση που θα λάβω είνα κάτι σαν "έχω να διαβάσω γερμανικά, έχω να παίξω βιολί" ή ό,τι σχετικό, να της χώσω σφαλιάρα. Είπαμε, δε θέλω το αδερφάκι μου να γίνει ένα τσουλί από μωρό, αλλά από το να γίνει ένα ξενέρωτο φυτό μάλλον θα το προτιμούσα! Περιμένω λοιπόν με το χέρι όρθιο, όταν μου έρχεται εμένα το "χαστούκι" (=η απάντηση) :

-Έχω να παίξω!


και εγώ έμεινα μαλάκας, να την κοιτάω έτοιμη να κλάψω. Υποκλίθηκα μπροστά της κι έφυγα άφωνη.