ΠΟΝΑΩ!

Εγώ ΠΟΝΑΩ, με νιώθετε; ΠΟΝΑΩ!
Κάθε φορά που ακούω να μιλούν τόσο απαξιωτικά για την Ελλάδα, ΠΟΝΑΩ.
Βρίζουν ασύστολα ΟΛΟΙ τους πάντες.
Δεν το αντέχω αυτό. Δεν το αντέχω.
Αναγνωρίζω πως η κατάσταση είναι πάρα πολύ άσχημη... σχεδόν σε όλους τους τομείς. Πολιτικά, οικονομικά (:Ρ), κοινωνικά... Στην εκπαίδευση, στην υγεία, στα πάντα όλα.
Αλλά δε μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος μπορεί να βρίζει έτσι την πατρίδα του, τον τόπο που τον γέννησε, τη χώρα που μεγάλωσε, τους ανθρώπους που ζουν γύρω του, και στο κάτω-κάτω και τον εαυτό του. Και να μένει απαθής, ασυγκίνητος. Και ΠΑΝΤΑ να βγάζει την ουρά του απ' έξω. ΠΑΝΤΑ.
Το μόνο που κάνουν όλοι γύρω μου είναι να βρίζουν. Συγγενείς και φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι. Βρίζουν και ρίχνουν ευθύνες. Κι εγώ αναρρωτιέμαι, αυτοί δεν πονάνε όταν ακούν όλες αυτές τις κακεντρέχιες για την Ελλάδα; (Δεν είμαι εθνικίστρια. Κάθε άλλο.) Και ποτέ κανείς δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ! Μερικοί λένε "Εεεεε μωρέ. Τί να κάνουμε εμείς εδώ που φτάσαμε; Αφού όλα χάλια είναι". Καλά, καλά. Με σταρχιδιστές και ωχαδερφιστές δε θα γίνει ποτέ τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ.
Κάθονται όλοι βολεμένοι στον καναπέ τους, βλέπουν ειδήσεις 8-9 το βράδυ, διαβάζουν και την εφημερίδα τους κάθε Κυριακή πρωί, και μετά αράαααααααζουν με το ποτό τους ανάμεσα στα βολικά τους μαξιλάρια και έχουν κάτι τρομεράαααα ευχάριστες συζητήσεις. ΒΡΙΖΟΥΝ. ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΝ. ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ.

Ε, όχι. Εγώ δε δέχομαι να το κάνω αυτό.

Ξἐρω πως είμαι μικρή. Και ξέρω πως τώρα ζω στον κόσμο μου και ονειρεύομαι ουτοπίες και τέτοια, αλλά πως μετά από κάποια χρόνια δε θα τα βλέπω έτσι τα πράγματα... ή τουλάχιστον έτσι μου λένε οι άλλοι.
Εγώ δεν ξέρω πως θα βλέπω τα πράγματα σε 5, 10, ή 20 χρόνια, αλλά ξέρω πως τώρα αυτή η κατάσταση με πονάει και με φθείρει.



Χθες σκοτώθηκαν 3 άνθρωποι και όλοι βρίζανε, βρίζανε, βρίζανε. Το μονο που κάναν ήταν να βρίζουνε. Ή να λένε λόγια του αέρα ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΙ πλήρως. Λόγια "τραγικά" και "πένθιμα" και τα λοιπά, αλλά χωρίς να σπάει η φωνή ούτε να πεταρίζει το βλέφαρο της δημοσιογράφου που ανακοίνωνε τα συμβάντα.


-Εσύ, παιδί μου, μην ασχολείσαι μ' αυτά. Διάβασε να περάσεις στο πανεπιστήμιο.
θα μου έλεγε ο μπαμπάς μου αν του ελεγα κι εγώ όλα αυτά που σκέφτομαι σήμερα.
Και διαβάζεις για να μπεις στο πανεπιστήμιο. Και μπαίνεις (αμην, Παναγία μου). Κι αν συνειδητοποιήσεις ότι τόοοοοση προσπάθεια πήγε για κάτι που τελικά δεν ήθελες, ή δεν άξιζε; Τα παρατάς όλα και "σε στέλνουν" στο εξωτερικό να σπουδάσεις αυτό που σου αρέσει (ή που νομίζεις ότι σου αρέσει). Και μετά καταλήγεις κι εσύ να βρίζεις και να απαξιώνεις. Και πιθανότατα δεν γυρνάς πίσω ποτέ. ΣΚΑΤΑ.

καλημέρα σας.