Ζητείται φίλος (;)

-Έχω αγαπήσει τα παιδιά απ' τη σχολή. Και χαίρομαι πολύ, γιατί στην έναρξη του έτους το είχα μεγάλο άγχος ! Όταν μετακόμιζα στον Πειραιά, φοβόμουν πως ίσως να μην βρω παρέα και ίσως μείνω μόνη μου, αφού ξεκίνησα για κάπου άγνωστα. ΈΠΡΕΠΕ να βρω παρέα.
-Εγώ πάλι, με τα παιδιά από τη σχολή δεν έχω ιδιαίτερη σχέση...Εντάξει, κάνω παρέα με τα αγόρια, καθόμαστε μαζί, γελάμε, μετά πίνουμε έναν καφέ στο κυλικείο της βιβλιοθήκης... μέχρι εκεί.
-Ναι, Κατερίνα, δεν επεδίωξες κάτι τέτοιο γιατί δεν το είχες ανάγκη.

................................................................................
Ισχύει. Τι ανάγκη είχα εγώ να κάνω παρέες από τη σχολή ; Η ανάγκη αυτή δε φτάνει πέρα από το να με καλύπτει (η παρέα) τις ώρες που σπαταλάω στη σχολή... διόλου δύσκολο. Πολλάκις έχω καθίσει μόνη μου στο αμφιθέατρο, έχω πιάσει κουβέντα στον/ην διπλανό/ή μου στα καλά καθούμενα, έχουμε περάσει το 2 ωρο μαζί βρίζοντας τον καθηγητή που κάνει μικρά γράμματα, ανταλλάσσουμε σημειώσεις... και την επόμενη μέρα τον/την βλέπω στη σχολή κι ούτε θυμάμαι τ όνομά του/της .
... εντάξει, δε μπορώ να πω ότι όλες οι περιπτώσεις είναι τέτοιες... Εννοείται πως έχω συμπαθήσει συμφοιτητές μου, εννοείται πως έχω αρχίσει να δένομαι με μερικούς και να περνάμε καλά εκτός των ορίων του πανεπιστημίου, αλλά ΤΩΡΑ. Τώρα που έχουμε περάσει μέχρι και 2 μήνες μαζί. Σιγά σιγά.


ΑΛΛΑ τα τόσα παιδιά που σπουδάζουν σε ξένη πόλη ; Τι κάνουν ; ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ψάχνουν φίλους από την αρχή ;
ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ψάχνουν αγάπη ;



Βρίσκονται κατ΄ ανάγκη οι φίλοι ; 



(υπερβάλλω λίγο, θαρρώ...)