ΕΣΥ ιεραρχείς τους ανθρώπους στη ζωή σου ?

(δε μιλάμε τώρα για ακραίες περιπτώσεις όπως οικογένεια vs περαστικός. Σοβαρά τώρα.)


Πες μου !! Πες μου !! Και μετά πες μου πώς ΔΙΑΟΛΟ το κάνεις αυτό και αν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου.
Γιατί εγώ νιώθω πως δε μπορώ. 
Και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που συμβαίνει αυτό. Η πρώτη.
Γιατί μέχρι πέρσι ήμουν μαθήτρια. Και είχα μια παρέα τους φίλους μου στο σχολείο και μια παρέα "τα ξαδέρφια" (οι οποίοι μέχρι αρκετά πρόσφατα δεν ήταν ακριβώς παρέα, αλλά μεμονωμένα άτομα). Ε, δεν έβγαινα και ιδιαίτερα, μια φορά τη βδομάδα/το πολύ δύο. Με τους πρώτους ήμασταν κάθε μέρα μαζί, οπότε δεν υπήρχε πιθανότητα παρεξήγησης αν δε βλεπόμασταν το σουκου. Κλάιν γενικά.
Και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ΤΟΣΟΙ πολλοί άνθρωποι που αγαπώ λείπουν. Και έρχονται και φεύγουν ίσως και τις ίδιες μέρες.

π.χ. Το Σεπτέμβριο. Που το ίδιο βράδυ θα βγαίναν έξω τα ξαδέρφια να γιορτάσουν τα γενέθλια της πρώτης μου ξαδέρφης και συγχόνως την αναχώρηση των 2 απ τους 6 για το εξωτερικό όπου σπουδάζουν και, του 1 από τους 6 για την πόλη που μένει, και την ίδια μέρα η παρέα μου από το σχολείο βγήκε "αποχαιρετιστήρια έξοδο" για μια πολύ καλή μου φίλη που πέρασε στην Αθήνα και έφευγε την επόμενη μέρα.

Τι να διάλεγα ? 

Ε, προσπάθησα να τα συνδυάσω. ΣΚΑΤΑ δεν ευχαριστήθηκα τίποτα. Γιατί με όποιος και να ήμουν, στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχαν οι άλλοι.  

Και άντε τώρα εγώ, όποτε έρχονται αυτοί να καταφέρω να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου, να κάνω ένα τόσο τέλειο πρόγραμμα ώστε να τους δω όλους και να είμαι κι εγώ ευχαριστημένη που είδα όοολους αυτούς που μου λείπανε, να είναι αυτοί ευχαριστημένοι που είδανε και εμένα μέσα στον κόσμο αφού (ελπίζω πως/'φαίνεται να) τους έχω λείψει κι εγώ, να δω και όλους αυτούς που απαρτίζουν την καθημερινότητά μου .

ΕΠΙΠΛΕΟΝ δεν είναι καθόλου σπάνιο όλο αυτό να συμπίπτει με άλλα πράγματα που θέλω να κάνω ΕΓΩ και δεν μπορώ να κάνω στην "καθημερινότητά μου" αφού όοοοολη αυτή η ιστορία γίνεται κατά κύριο λόγο γιορτές/αργίες/διακοπές.


Αποτέλεσμα ? : ΚΟΥΛΟΥΒΑΧΑΤΑ.


Δε μ αρέσει να δίνω προτεραιότητες σε τέτοια θέματα.
Δε μ αρέσει να κατατάσσω τους ανθρώπους που αγαπάω σε "πολύ", "πάρα πολύ", "μέτρια", "λίγο". 
Δε μ αρέσει.


Αλλά φαίνεται πως αν δεν το κάνω αυτό, τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Γιατί ? Γιατί δεν ξεκαθαρίζω τη θέση μου και δε βάζω τα όριά μου.
"Κι άθελά μου με τραβάς αλλού..."
Έτσι πάει. Γιατί όσο κι αν είχα πει εγώ στον Γ** όταν τον γνώρισα και ξεκινήσαμε να αναπτύσσουμε εκείνη τη σχέση "Μην περιμένεις να είσαι η προτεραιότητα μου γιατί δεν θα είσαι", όλο το διάστημα που κράτησε αυτή η σχέση υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου η σκέψη του ότι πρέπει να τον δω. Και δεν είναι ότι δεν το ήθελα, κάθε άλλο ! Κι έτσι δεν τήρησα αυτό που του είχα πει τότε. Και πραγματικά το πίστευα όταν το είπα !  Αλλά αφού μετά ήθελα να τον βλέπω, τι έπρεπε να κάνω ? Να καταπίεζα τον εαυτό μου/την παρορμητικότητα που χωρίς αυτήν δεν έχει νόημα να ζεις,  για τις "(ιερ)αρχές" μου ;;;
Αυτό ήταν μια "ευχάριστη" παρένθεση γιατί όλοι ξέρουμε πόσο ιδιαίτερες είναι αυτού του τύπου οι σχέσεις και άλλου τύπου σχέσεις μας απασχολούν τώρα.



Και τι γίνεται λοιπόν ?
Γίνεται ότι: εγώ μέσα στον επόμενο μήνα φαίνεται πως είναι αδύνατο να κάνω/δω  όσα/όσους θέλω/πρέπει. Γιατί, φυσικά, όσο ωραία κι αν τα έχω φτιάξει όλα μες στο κεφάλι μου, -προφανώς- δεν κάνουν όλοι τα προγράμματά τους βάσει του δικού μου... και δεν μένουν και μόνο στη Θεσσαλονίκη οπότε ο συντονισμός δυσκολεύει κι άλλο. Οπότε ΣΚΑΤΑ η ψυχολογία μου, γιατί όσο αρνούμαι να κάνω αυτή τη γαμημένη ιεράρχηση όλοι είναι από μισοευχαριστημένοι έως και δυσαρεστημένοι.
Και τι ? Το θέμα προφανώς δεν είναι να ευχαριστήσω αυτούς που θα έχω γύρω μου από υποχρέωση, αλλά επειδή ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ. Δεν ξέρω τι γίνεται με την περίπτωση μου.

Απλά είναι η πρώτη φορά που είμαι τόοοοσο γεμάτη με κόσμο, και το έχω τόοοοσο πολύ ανάγκη αυτό, που δε θέλω να αφήσω κανέναν πίσω. Κι όμως, έτσι όπως το πάω κινδυνεύω να μείνω με πολύ επιφανειακές σχέσεις... πολύ μέτριες. Το καταλαβαίνω, το βλέπω.
Ναι, αλλά δε μπορώ να διαλέξω με ποιους θέλω πραγματικά να είμαι !
Με τους φίλους μου από το σχολείο, με "τα ξαδέρφια" μου, με το παιδί μου (ακα βαφτιστήρι, μην τρομάζουμε) ?
Ή με τους φίλους μου που έχουμε περάσει ΜΑΖΙ τους τελευταίους 3 μήνες στη Θεσσαλονίκη ? Γιατί οι άλλοι πολύ σύντομα θα φύγουν πάλι.

Έτσι όπως πάει το πράμα δηλαδή, ένα καφέ που θέλω να βγω με τα παιδιά που κάναμε πέρσι σχέδιο, ζήτημα είναι αν θα τον καταφέρω !
Φάκεν φάκεν δηλαδή, δεν είμαι καλά.

Και στεναχωριέμαι ρε γαμώτο...
Ίσως η συμπεριφορά μου να είναι παιδιάστικη. Δεν ξέρω. Αλλά είπα και πιο πριν. είναι η πρώτη φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με τέτοια κατάσταση. Μια το Σεπτέμβρη και μια τώρα. Και δεν ξέρω καθόλου πως να το χειριστώ. ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ
.
Και τώρα ας πούμε, για να δω τους προαναφερθέντες πρέπει να ακυρώσω το μεθαυριανό 4ημερο στην Αθήνα. Το οποίο θα γινόταν γιατί ? Γιατί έκατσε τελείως τυχαία να κατέβουν οι δικοί μου και επί τη ευκαιρία είπα κι εγώ να πάω να δω το βαφτιστήρι μου. Υπερβολή θα το χαρακτήριζε κάποιος... Αφού μπορώ να πάω (σχεδόν)  όποτε θέλω... Ναι αλλά νιώθω υποχρεωμένη απέναντι σ αυτό το πλασματάκι που έχει λιγότερο από μισό μέτρο ύψος. Γιατί εγώ από τους νονούς μου ό,τι θυμάμαι είναι ένα δέμα με δώρα Χριστούγεννα και Πάσχα. Εντάξει, σχεδόν. Άντε και κανα καλοκαίρι στο χωριό 4-5 μέρες. Κι όλα αυτά μέχρι πριν κάμποσα χρόνια, τώρα ούτε καν αυτά. Και τέλος πάντων θέλω εγώ να πάω να της δώσω το δώρο της για της γιορτές, κι όχι η αδερφή μου ! Ε, νταξ, πολυτέλεια.

"τότε μη γκρινιάζεις που δε θα δεις τους άλλους" μου λέει μια φωνή στο κεφάλι μου

Και στο κάτω κάτω, τι σημαίνει "δίνω προτεραιότητα" ? Είμαι εκεί ΌΠΟΤΕ με ζητήσουν ? Υπερβάλω, το ξέρω. Αλλά ήθελα να πω πάλι ότι είναι η πρώτη φορά  και μπλα μπλα μπλα μπλα και να δικαιολογηθώ και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα αλλά για όλα τα πράγματα υπάρχει μια πρώτη φορά/όλα για τους ανθρώπους είναι/εγώ διαλέγω τι θα κάνω στη ζωή μου και μπλα μπλα μπλα

...
Μεγάλωσα, ρε πούστη μου, κι έχω μεγαλίστικα προβλήματα. 
Θέλω να γίνω πάλι 8 χρονών. Να χώνομαι στην αγκαλιά του μπαμπά μου και να χάνομαι. 
(και αύριο αυτό θα κάνω βέβαια. Αυτός έχει πάντα μια λύση για τα πάντα. Γι αυτό κι εγώ όταν μεγαλώσω θα τον παντρευτώ. )